Lever je oude frituurvet in!
Wist je dat Manitoba geld krijgt voor oud (frituur)vet? Op de parkeerplaats staan twee gele containers waar het vet in verzameld wordt. Alle soorten plantaardig en dierlijk vet mogen in de containers. De olie wordt door Quatra opgehaald en verwerkt tot biobrandstoffen die 90% minder CO₂ uitstoten dan fossiele brandstoffen. En met het geld dat wij ervoor krijgen kunnen weer leuke en belangrijke zaken aangeschaft worden voor de groep. Win-win!
Dus heb je ook nog een pan met olie staan omdat je oliebollen gebakken hebt, of is het frituurvet na de feestdagen echt toe aan vervanging? Neem het mee en doe het in de containers! Alle beetjes helpen.
Schoolsteegse bosjes weer geknipt en geschoren
Onze mannen met zagen en bijlen hebben zich weer een dagje uitgeleefd in de Schoolsteegse Bosjes.
vlnr: Laurens, Harm Jaap, Ard, Marcus, Rein
Maar waarom doen deze stoere mannen dit eigenlijk en wat heeft Manitoba daar toch aan?
De Schoolsteegsebosjes zijn een uniek stukje natuurgebied in Leusden, beheerd door Stichting de Boom. Het is een zogenaamd broekbos. Dat is een bos met rabatten. Rabatten werden vroeger gemaakt om de grond te ontwateren waardoor er bomen op konden groeien. Men groef daarvoor sloten en met de uitkomende grond werd de strook grond tussen de sloten opgehoogd. In de Schoolsteegbosjes is het broekbos overwegend hakhoutbos. Er groeit vooral elzenhout dat om de 8 à 10 jaar wordt afgezet, met daartussen, in wisselende dichtheid, hoge zomereiken en enkele essen en berken.
Dit klinkt als een behoorlijk arbeidsintensieve manier van natuurbeheer. En dat is het ook. Maar het levert dus ook wat op. Voor het bos meer biodiversiteit doordat er meer variatie is in hoogte van de vegetatie en hoeveel licht er invalt. En voor Manitoba brandhout. En zo komen we aan bij de reden waarom Manitoba dit doet. In ruil voor al dat werk, door de vrolijke mannen die je hierboven op de foto ziet en de jongens en meiden van de verkenners en de gidsen, krijgt Manitoba brandhout.
De mannen zorgen aan het begin van de winter, als de bomen kaal zijn en de sapstroom gestopt is, voor het snoei- en zaagwerk, verdeeld over zo’n 5 à 6 (weekend)dagen in de winter: in het perceel dat we toegewezen hebben gekregen de elzen omzagen en in hanteerbare stukken zagen. Daarna kunnen onze verkenners en gidsen aan de slag: beide speltakken zijn een opkomst lang bezig om al dat omgezaagde hout uit de percelen te sjouwen, over de sloot heen en de dunnere takken te verzamelen op hopen. Ook dat gebeurt in de winter, omdat we de vogels in het gebied niet willen storen tijdens het broedseizoen. Het gezaagde hout heeft dan al een tijdje in het moeras gelegen en is lekker groen en glibberig. En van het sjouwen wordt de natte bodem flink modderig. Wees dus even alert op je kleding- en schoeiselkeuze als je ‘opkomst in de Schoolsteeg’ op de planning ziet staan.
De verkenners en gidsen helpen ook mee met opladen van de kar, zodat het hout naar ons terrein kan om daar verder te drogen.
Het levert onze club circa 12 tot 15 kuub hout op. En dit sluit mooi aan bij het verbruik, want we stoken jaarlijks 12 tot 15 kuub hout weg. En zo snijdt het mes aan twee kanten: het unieke karakter van het gebied blijft behouden en wij hebben onze jaarlijkse voorraad brandhout tot onze beschikking.
Maar daar is het werk voor Manitoba nog niet klaar. Hele bomen op je kampvuur? Wellicht zijn er mensen die dit prima vinden, maar praktisch is het niet. Op Manitoba wordt het hout in stukken gezaagd en gekloofd, gestapeld en gedroogd. Na twee jaar drogen is het klaar om opgestookt te worden. Sommige mensen hebben het er dan intussen minstens drie keer warm van gekregen!