In het weekend van 9-10 april is de groepshike. Ik kijk er naar uit! De groepshike wordt al sinds jaar en dag georganiseerd door de sherrows en is ooit begonnen in de tijd toen de rowans en sherpa’s nog aparte speltakken waren. Ikzelf liep 24 jaar geleden als gids mijn eerste groepshike, en herinner mij flarden: de Traay in Driebergen, waar maar geen eind aan leek te komen. Een loodzware rugzak – althans, zo voelde die 6-7 kilo na 20 km – die ik niet goed afgesteld kreeg. Gympen en blaren.

Groepshike anno 1992
Het routeboekje bevatte minder fouten dan vorig jaar. De rowans waren hier erg vrolijk over en stuurden ons regelmatig weer de goede kant op. We wachtten op het groepje met verkenners dat na ons kwam. Ze bleken fluitend een moordend tempo vol te houden en zetten -heel ludiek, maar ik begreep er niks van- midden in het bos spontaan een stiltepost op. Ik had geen idee. Ik had nog nooit zo ver gelopen. Ik had diep ontzag voor mijn groepsgenoten die met gemak de tocht uit liepen, met ook nog een deel van mijn spullen op hun rug.

En toch vond ik het leuk! Het was gezellig, we waren een groep, we hielpen elkaar, we maakten lol, het lopen werd afgewisseld met andere activiteiten op de posten en: ik kwam er achter dat ik het kon. Een jaar later sleepte ik een ander meisje uit mijn groepje er doorheen met een deel van haar spullen op mijn rug.

Al doende leert men
In de loop van die 24 jaar – en vele blaren later – ontdekte ik welk merk wandelschoenen mij het beste zit. Ik leerde met mijn rugzak omgaan: de juiste afstand tussen heup- en schouderband, geen losse spullen aan de buitenkant laten bungelen. Spullen die je onderweg nodig hebt bovenin, zware dingen in het midden, dicht bij je rug. En misschien niet alles, maar in elk geval je slaapzak waterdicht verpakt.

Wat goed werkt
Ik onthield wat goed werkte, zoals: altijd de opdrachtnummers en aanwijzingen kritisch in de gaten houden. Dat klinkt logisch, maar als de kruispunten in je routeboekje – expres! – niet op volgorde staan afgebeeld, kun je daar aardig mee de mist in gaan. Ook een leuke instinker: kompasrichtingen ‘west om’ in plaats van ‘oost om’. Even niet opletten en je loop letterlijk 180 graden de verkeerde kant op.
In de categorie sfeer maakte ik tijdens een zware woudlopers expeditie ooit de afspraak met mijn koppelgenoot dat we maar 10 minuten per uur mochten klagen. In die tien minuten klaagden we vervolgens zo overdreven, dat we hard om onszelf moesten lachen. Win win.

Kilometers in je benen
Maar die kilometers, dat bleef een kluif. Zodra de afstand boven de 10 km uit kwam, had ik er verschrikkelijk moeite mee. Toen ik een aantal jaren geleden uitgenodigd werd mee te lopen met de Wampex, een nachttocht van zo’n 30-35km, zei ik toch toe, onder voorwaarde dat we gingen trainen. De eerste training was 12-15km. Spierpijn! Zere voeten. Ja hoor, daar gaan we weer, dacht ik. Volgende training, een paar weken later: 18 km. Hé, dat ging een stuk beter. En nog een keer samen op pad, nu 22,5km. Nog makkelijker?! Blijkbaar had ik de kilometers in mijn benen. En de Wampex liep ik helemaal uit. Toegevoegd aan het lijstje van wat werkt: trainen helpt echt.

Dit had ik 15 jaar eerder willen weten
Op gebied van temperatuur heb ik (en mijn kampeeruitrusting met mij) ook een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Hoor jij net als ik bij de mensen die het in een tent altijd koud hebben ’s nachts? Je kent dat wel, tussen 4 en 6 uur ‘s nachts wakker worden en niet meer in slaap komen vanwege koude voeten tot aan je knieën. Hier de gouden tip: thermo-ondergoed, een prima scouting pyjama! Ik schafte het 6 jaar geleden pas aan voor een outdoor-wintervakantie in Zweden. Waarom heb ik dat niet eerder ontdekt?!

Temperatuur – tips
Net als donzen slaapzakken. Ze zijn duur, maar zoveel comfortabeler: licht en warm. Een isomatje (zo’n heel dun zilverfolie matje) reflecteert je warmte en je kunt er prima op slapen (als je jong bent). Dat scheelt een hoop gewicht in je tas, dat je dan weer kunt besteden aan schone kleren. Want hoe koud die ook aanvoelen bij het omkleden, bijt je er toch maar doorheen: met iets droogs aan je lijf heb je het eerder, lekkerder en langer warm in je slaapzak. En wrijf je zweetvoeten even goed droog.

Plassen
Lig je lekker warm in je slaapzak, maar wordt je wakker omdat je eigenlijk moet plassen? Buiten je slaapzak is het ijskoud, je wilt er niet uit.  Ga toch. Je zult zien dat je daarna veel lekkerder verder slaapt dan wanneer je met een volle blaas ligt te draaien. Echt.

Andere nuttige hike ervaringen die ik graag met jullie deel:

• De rode pijl op je kompas wijst naar het noorden. Altijd. Die moet je dus alleen volgen als de aanwijzing in je routeboekje ‘loop naar het noorden’, 0 of 360 graden is. In alle andere gevallen zet je het genoemde aantal graden bij het pijltje, draai je tot de noordpijl tussen de twee streepjes staat en volg je dus niet de pijl, maar de richting waar het kompas heen wijst.
• Het is belangrijker dat je wandelschoenen lekker lopen, dan dat ze er leuk uitzien. Toch last van blaren? Plak de gevoelige plekken af met sporttape of speciale blarenpleisters.
• Bewaar iets lekkers tot een moment dat jullie er echt even doorheen zitten. Maak iedereen blij met dat jij nog wat uit te delen hebt. Slokoppen zoals ik zijn je eeuwig dankbaar.
• De ploegleider is niet automatisch het beste in routetechnieken en de scout met de grootste mond heeft niet altijd het beste richtinggevoel.
• Altijd 180 graden de verkeerde kant op willen is ook een vorm van richtinggevoel. Het is alleen wat minder betrouwbaar. Basale kennis van grote wegen in of rond het bosgebied waar je loopt kan uitkomst bieden: oriënteer je op de verkeersgeluiden.
• Lopen kletsen is wel gezellig, maar gaat niet altijd samen met route lezen. Accepteer dat je af en toe terug moet lopen naar het punt waar je zeker wist dat je nog goed zat. Probeer het opnieuw, nu zonder kletsen en zonder kruispunten over het hoofd te zien.
• Als je er klaar mee bent, maar er nog niet bent: zingen helpt. Vraag je leiding naar een liedboekje en studeer de liedjes in (voorbeelden op youtube). Ook leuk bij het kampvuur!
• Regenkleding: trek het aan als het begint te regenen. Als je ermee wacht, heb je meestal geen zin meer om het aan te doen. Want je bent toch al nat. Houdt de regen vervolgens langer aan (met de groepshike in 2014 hadden we 24u regen, onafgebroken!), dan wordt je nat en koud tot op het bot. Met je regenpak in je tas. Blèh.
• Niet echt een tip, maar wel goed om te weten: de groepshike gaat altijd door. Ook als er vorst of regen voorspeld is. Zelfs als het 24u onafgebroken regent.

Last but not least: afzien en mooie herinneringen gaan hand in hand. Heb jij ook goede tips voor de (on)ervaren groepshiker? Deel ze met ons op de facebookpagina van Manitoba!