In 1968 hebben we 57 leden bij d
e groep waaronder 10 stamleden! 1968 is ook het jaar waarin we een fusie aangaan met buurgroep Kimball O’Hara. Deze groep zat op hetzelfde terrein als wij. Op de foto staat het Kimball gebouw er nog in volle omvang. Het was toen al in gebruik bij Manitoba zelf. We hielden er altijd onze diavoorstellingen bij de Manifam, en de rowans hebben er jaren in gebivakkeerd. Verder hebben we het gebouw nog heel lang verhuurd!
De Kimball O’Hara groep is net als onze groep na de tweede wereldoorlog in 1945 opgericht, toen er vele jongens waren die lid wilden worden van de padvinderij. Vermoedelijk zijn de jongens van de nieuwe groep Kimball direct naar de Dodeweg gegaan en is er een gebouw neergezet dat op de fundamenten van een ouder gebouw staat. Vóór de oorlog zijn daar kinderen uit Rotterdam gehuisvest geweest tijdens vakantie. Dat past ook bij de huisjes van Zomers Buiten die heel lang onderdak boden aan Rotterdammers gedurende de vakanties. De fusie was in werkelijkheid het overnemen van een zestal welpen, meer leden had die groep niet meer. De toenmalige akela Louwerse kon niet meer dan circa 10 welpen aan en verkenners waren er niet meer.
Eind 1968 besluit de stam om voor alle ouders een instuif te organiseren onder de noemer MANIFAM op de eerste zaterdag van het jaar 1969 en daarmee werd een langdurige traditie gestart. In 2018 dus voor de 50e keer!
Wie de geschiedenis van de Manifam nog wat uitgebreider wil nalezen verwijs ik naar de special over deze traditie van heel veel jaren.
In 1969 – het hoort ook tot de historie – brak er een behoorlijk conflict uit binnen de leiding van de groep waarbij de districtscommissaris – onze oudhopman Gerrit Ruitenberg – tussenbeide moest komen. Het leidt er uiteindelijk toe dat in 1970 oubaas (=begeleider van een stam) Van Plateringen vertrekt. Jan Pruis volgt hem op. Het is en was niet altijd hosanna binnen de groep! Positief was dat de stam de hikewedstrijden van het district Amersfoort in 1969 organiseerde.
Ook vindt in 1969 voor het eerst aan het begin van het seizoen – dat is in september – op ons terrein het badmintontoernooi van stam en leiding plaats. Jaren lang was dat een traditie. We hadden enkele velden uitgezet op ons terrein. Aan de traditie kwam in 1987 een eind. Deels doordat we minder velden hadden, maar ook omdat de stam er niet meer zo´n zin in had. Wout de Man heeft in 1970 het fenomeen in de Bisongeloei als volgt beschreven:
Een van de meest onbekende sporten die slechts door bepaalde groepen wordt beoefend, is het zogenaamde Badminton. Uw verslaggever slaagde erin, vermomd als speler, dit gebeuren mee te maken en vast te leggen wat voor zijn, van ontzetting opengesperde ogen, gebeurde. Over het speelveld liepen gedeeltelijk ontklede figuren, die liefkozend een met gaas bespannen iets beklopten, nader aangeduid als raket of racket. Met deze voorwerpen werden onduidelijke handelingen uitgevoerd op een met behulp van touw afgezet veld. Deze handelingen bestonden voornamelijk uit het slaan tegen een pluimpje dat er ook helemaal niets aan kon doen. Zo nu en dan nam men ook waar dat er enkele zeer miljeu bewuste spelers waren die zorgvuldig takjes e.d. verwijderden, al dan niet tot wanhoop van hun tegenstanders. Oplettende toeschouwers konden aan de rand van de velden enkele individuen waarnemen die bij tijd en wijle sonoor oplopende cijferreeksen opdreunden en mij verklapten dat zij ook de ballen er niet van snapten. Met al een zeer ludieke sport dat badminton.
Anno 2015 is het heel gebruikelijk dat we acties houden om geld in te zamelen voor de groep of voor een goed doel. Vroeger had je een jaarlijks terugkerende actie: Heitje voor een Karweitje. Lees in de circulaire hiernaast maar na wat de bedoeling was. Het was ontzettend veel leuren, kan ik me herinneren en soms deed je klussen die uren duurden en je kreeg er maar 25 cent voor. Je moet het zien in de traditie van scouting in die tijd: dienstbaarheid stond voorop.
In 1970 volgt er een mededeling die rauw op ons dak valt. De burgemeester van (ik vermoed Leusden) vertelt dat men medio september naar alle waarschijnlijkheid wil starten met het omhakken van bomen voor de aanleg van een bredere rijksweg. We weten nu dat het nog meer dan 12 jaar zou duren. Maar het was schrikken! Daar staat tegenover dat een lid in dat jaar maar 30,- gulden moest betalen als contributie. € 13 dus!
In 1971 zien we een speltak verkenners met als hopman Bert Kaal. Ik zat zelf er ook enkele jaren bij. Met Bert hebben we iemand die ontzettend veel tijd besteedt aan het onderhoud. We hebben twee gebouwen. Het Kimball gebouw vergt veel onderhoud. Slechte delen in de vloer van de keuken en lekkage in het hordehol moesten worden vervangen. In het welpenlokaal van Manitoba is een nieuwe deur gekomen. Schouw en schoorstenen hebben de aandacht van de groepscommissie!
Geen opgaaf was onmogelijk voor Bert! Als er zes verkenners inclusief één fiets ergens heen moesten deed hij dat op deze manier! Een opname uit 1972.
In 1974 gaan de verkenners kamperen op Terschelling en natuurlijk gaat de volkswagen 
prominent mee. Befaamd zijn de gebakken eieren van Bert. Bij menig kamp en groepsactiviteit was 11 uur in de avond het tijdstip waarop hij aan het bakken sloeg! Hij werd er beroemd mee. Bert bakt ze inmiddels niet meer, maar nog steeds gaan met groepsweekend op vrijdagavond, na de opbouw om 23u de broodjes ei rond.
Op bestuurlijk vlak was het in 1974 van belang om te constateren dat we moesten proberen om de huur van onze grond op naam van onze eigen stichting te krijgen. In die jaren werden huurcontracten met groepen in Amersfoort afgesloten door de gemeente Amersfoort met de zogeheten plaatselijke commissie, een onderdeel van het district. We zagen in dat bij een mogelijke onteigening van de grond door Rijkswaterstaat we niets te zeggen zouden hebben als we niet zelf een huurcontract zouden hebben. In een volgend hoofdstuk daarover meer. In 1979 gebeurt dat namelijk en op een bijzondere manier!
In 1974 escaleert het binnen de leiding. Gelukkig bezitten we in het bestuur enkele ouders die goed de verschillen aanvoelen, maar als die ouders in 1975 er niet meer zijn gaat het alsnog mis. Veel leiding ruimt het veld. Het is zinloos om daar diep op in te gaan, maar achteraf kun je zeggen dat het niet veel gescheeld heeft of we hadden maar 30 jaar bestaan. Gelukkig vieren we nog vele jubilea en af en toe een reünie.
Coen Wilms en Robert Roelofsen gaan naar de wereld jamboree in Noorwegen. En daarmee belanden we in 1976. En daarvoor moet je naar een volgend hoofdstuk.
