In dit hoofdstuk gaan we verder en eindigen in 1985. Jaren waarin heel veel gebeurt. In 1980 was de komst van meisjes bij de groep volstrekt ondenkbaar. We waren immers een echte jongensgroep! Maar ja, we zetten in 1983 wel een groot gebouw neer, eigenlijk te groot voor de groep met alleen maar jongens. En zo kon het gebeuren dat er toch meisjes bij de groep kwamen. Theo Lindhout was degene die er mee van start ging.
In 1981 is het nog niet zover. De rowans voelen zich de koning te rijk in een eigen gebouw, dat van Kimball. Het welpenkamp gaat naar Hattem waar Peter Luitjens de maaltijd verzorgt…..tijdens de ontgroening: het Manihapje. 1981 is ook het jaar waarin Kees de Grauw, Ben Strik en Frank van Opijnen naar de stam gaan. Die op dat moment bestaat uit Evert Jan Bremmer, Theo Lindhout, Ruurd Elsmann, Erik Jan Veldhuis, Alex Jonker, Theo Lindhout, Erwin Verschuur, Michiel Verschuur, Arnold Roelofsen, Wiebe Robbemond, Anneke Vos, Annemarie Elsmann en Martin Veldhuis. De overkomst van de drie leden markeert het begin van het einde van deze stam, die later jongerentakplus en nog later als superstamplus genoemd zou worden. Op 12 december 1981 neem ik afscheid als stamadviseur. En Theo Lindhout wordt voorzitter van het districtsbestuur.
1982 is een heel belangrijk jaar omdat in dat jaar eindelijk het bericht doorkomt dat de gebouwen plat moeten. Op 16 december 1982 ondertekenen we het contract waarbij wij een opstalrecht voor de duur van 30 jaar verkrijgen. Dat betekent dat we tot 2012 tegen een relatief laag bedrag ons eigen gebouw mogen neerzetten op de grond van een ander. We mogen de gehele strook tot aan het Zandpad gebruiken. Dat laatste kost ons niets extra. Van tijd tot tijd is er met diverse instanties een discussie hoeveel grond we mogen gebruiken. Tot aan het befaamde zandpad dus!
Op 8 januari 1983 gaat de eerste spade de grond in en houden we een speciale Manifam. Daar ontbreken de Akela’s uit eerdere perioden niet. Op 29 januari 1983 schrijft welp Jeroen Dirks het volgende: eerst hebben we een smokkelspel gedaan. Wie er gewonnen heeft weet ik niet. Na het smokkelspel hebben we film gekeken, maar de film duurde wat te lang en daarom was er geen tijd voor corvee en toen gingen we sluiten. Jeroen is nog steeds bij de groep en dat vanaf 1 januari 1980.
1983 is het jaar waar we de gebouwen afbreken en een nieuw gebouw neer laten zetten. Op 8 oktober 1983 wordt ons gebouw geopend door de burgemeester van Leusden en de wethouder van jeugdzaken van Amersfoort. We ontruimen onze beide gebouwen en we halen de materiaalkast leeg. We hadden daarnaast nog een zolder en dat was het dan in die tijd. Voor de bouw komt er een bouwcommissie met onder meer Bert Kaal en Wim de Grauw. Het is met name Wim die de besprekingen voert met grondbedrijf en scouting Nederland. Inmiddels is er een goede architect gevonden, Chris Smit. Bert heeft een maquette gemaakt en we krijgen veel ruimte.
De bouwaanvraag gaat de deur uit. Aan de gemeente Amersfoort en aan de gemeente Leusden wordt een subsidie gevraagd. Jantje Beton wil wel, maar doet alleen mee als de gemeenten ook meedoen. Bouwbedrijf Bloemendaal wil het plan uitvoeren voor ƒ 96.760,- Dat was niet veel, maar Bloemendaal kon daarmee een aantal werknemers aan de slag houden en we (lees Bert en Wim) hadden de bouwplannen nauwkeurig doorberekend: geen steen te veel werd gekocht. Het is wel zo dat de economie in 1982 er in Nederland beroerd bij stond en Bloemendaal was al blij dat hij quitte kon draaien. We hebben het dus op het meest gunstige moment met de juiste personen kunnen bouwen. We telden als het ware de stenen zelf!
De sloop was emotioneel.
Maar de nieuwbouw gaf weer nieuwe emoties.
Zij waren er bij toen we de officiële opening hadden. Lees het nog eens na in de krant:
In 1984 maakt het dagelijks bestuur het eerste beleidsplan en dat is de aanzet van een reeks van plannen. In dat eerste plan wordt (januari 1984 dus) melding gemaakt van de mogelijkheid om te denken aan een uitbreiding met een meisjesafdeling, bestaande uit een eenheid van kabouters. Argument is dat we dan beter het groepshuis kunnen gaan benutten, er is verder best nog wel ruimte voor scouts uit Leusden.
Bovendien kunnen we ook uit die bronnen leiding putten (op termijn). In Amersfoort is nu eenmaal meer aanbod voor jongens dan meisjes. Op 4 februari 1984 lezen we over kabouters: eerst moeten we leiding hebben en dan pas meisjes. We schrijven ouders, kerken e.d. aan en we gaan op 31 maart 1984 op de Hamershof staan. In april is er wel iemand met interesse voor de leiding, maar die haakt snel af. Er zijn al wel 4 kabouters die willen komen. Op 1 september zien we de komst van Irma Herder en Carolien Vierdag. Ze gaan met Theo Lindhout de meisjeswelpen draaien. Op 22 september 1984 starten ze. Ze hebben geen ervaring met het thema voor de kabouters: Bambilië. Wel met het rimboespel. Dus worden het welpen: de meisjeswelpen. En dat zal altijd zo blijven. Een grappig detail is dat we twee jaar later gidsen krijgen en daarbij kiezen voor een term die behoort bij de katholieke speltakken van vóór de fusie binnen Scouting Nederland. Trouwens: de term rowans kwam daar ook al vandaan.
Op 28 april 1984 wordt Henk de Ruig de nieuwe voorzitter van de groepsraad. In november 1984 zijn er al 12 meisjes geïnstalleerd. Er zijn dan 24 jongenswelpen, 24 verkenners en 8 rowans.
In augustus 1985 is er weer de vijfjaarlijkse Jamborette in Soestduinen, waaraan Manitoba meedoet. De info is een zaak die door onze groep wordt gedaan. Ze laat onder meer de Jamby Post verschijnen, iets wat Manitoba al in 1960 en 1965 had verzorgd.
We bestaan in 1985 40 jaar, en scouting bestaat 75 jaar in ons land. In het kader van dat laatste maken we een aantal parken schoon in Leusden, waaronder de Princenhof in april.
Een aardig detail is dat PeterLuitjens groepsinsignes kan aanschaffen voor een spotprijs en zo hebben we vanaf mei 1985 allemaal zo’n insigne op de mouw. Het gaat om de Bison! Enkele gelukkigen van de groep hebben nog een originele uit Canada zelf; we laten ze nu in Nederland bijmaken.
Op 12 oktober 1985 hebben we vanwege ons jubileum een open dag, bestemd voor inwoners van Leusden en Amersfoort. We halen met het 40 jarig bestaan de pers.
In het verslag van de groepsraad van 19 november 1985 lezen we dat de dia-show een goede indruk gaf, de publiciteit in de kranten goed was, maar wel dat de borden langs de weg eerder opgehangen hadden moeten worden. Er was weinig belangstelling van onbekenden. Het is maar dat u het weet, in 2015!
Op 26 november 1985 besluiten we met gidsen te gaan starten. Bevers wagen we ons nog niet aan: we wachten de landelijke ontwikkelingen af. We zien ze in de jaren daarna nog verschijnen.
En wat we ook aanpakken is de kampvuurkuil. Die wordt op een geschikte plek gegraven. Een klus van jewelste.
In een volgend hoofdstuk lezen we hoe groot Manitoba wordt en langzamerhand meer een Leusdense groep wordt dan een Amersfoortse.
